Αιμοκάθαρση
Πολλές φορές οι ασθενείς μετά από χρόνια στην αιμοκάθαρση έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να ρυθμίζουν παραμέτρους, να πειράζουν κουμπιά και να κάνουν με λίγα λόγια ότι θέλουν, σα να είναι οι γιατροί που δίνουν τις οδηγίες. Λ.χ. ρυθμίζουν τα προς αποβολή κιλά, έχοντας διαφορετική άποψη από το γιατρό, επειδή έτσι νομίζουν. Αυτό εκτός από το ότι έχει τον κίνδυνο να είναι λαθεμένη άποψη, δείχνει και την εμπιστοσύνη στο γιατρό του. Και αν δεν τον εμπιστεύεται τότε τι θα μπορούσε να περιμένει σε μία περίπτωση κινδύνου για τη ζωή του από τον γιατρό αυτό ως θεράποντα; Είναι δυνατό να μην συμφωνείς με το γιατρό σου σε κάτι και να περιμένεις αυτός να σε σώσει όταν τον έχεις ανάγκη;
Υπάρχουν ασθενείς που έρχονται και σε φραστική αντιπαράθεση με τους γιατρούς τους, ενώ αυτούς έχουν ως γιατρούς και αυτοί θα είναι πάντοτε οι σωτήρες τους! Είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει ο κάθε ασθενής ότι και ο γιατρός είναι άνθρωπος με συναισθήματα, νεύρα και ότι άλλο έχει ο κάθε άνθρωπος. Πως λοιπόν να δράσει ένας γιατρός που έχει νοιώσει μειωμένος σε έναν ασθενή με πρόβλημα, όταν ο ασθενής αυτός τον ευτελίζει. Μπορεί να γίνει στα αλήθεια σχέση γιατρού-ασθενούς σε τέτοιες συνθήκες; Εγώ θεωρώ πως όχι και θα πρέπει αυτοί οι δύο να μη συνυπάρχουν. Και δυστυχώς όταν δεν αποδέχεται ο ασθενής τον γιατρό του σε μία μονάδα, αυτός που αποχωρεί είναι ο ασθενής!
Υπάρχουν ασθενείς που έχουν αντίρρηση για τα φάρμακα που τους αναγράφουν οι γιατροί τους και φυσικά δεν τα χρησιμοποιούν, διότι κατά τη γνώμη τους δεν είναι απαραίτητα, μπορούν αυτοί και χωρίς αυτά, έχουν δήθεν διαβάσει ότι υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι θεραπείας και άλλα τέτοια. Πως μπορεί ένας ασθενής άλλης μόρφωσης, οποιασδήποτε πλην της ιατρικής, να έχει τόσο σοβαρή άποψη για τη θεραπεία του, όταν το να γνωρίζεις πράγματι μία τέτοια θεραπεία προϋποθέτει κι άλλες γνώσεις και φυσικά δεν γίνεται να γίνεσαι σοφότερος του γιατρού σου επειδή μπήκες στο internet και διάβασες πέντε κείμενα!
Υπάρχουν ασθενείς που μπορούν να αφυδατωθούν προληπτικά επειδή μετά από μία ημέρα θα πάνε σε γάμο και έχουν σκοπό να πιουν κάτι παραπάνω. Αυτά δεν γίνονται και φυσικά δεν είναι ανεκτά από τον οργανισμό σας. Αν αφυδατωθείτε προληπτικά, θα έχετε τα συμπτώματα της αφυδάτωσης και άρα δεν θα είστε καλά, οπότε στο γάμο θα είστε μάλλον ασθενής (αφυδατωμένος).
Υπάρχουν άλλοι ασθενείς που νομίζουν ότι όταν γνωρίζουν πόσες μπανάνες, ντομάτες και άλλα φρούτα και λαχανικά μπορούνε να φάνε, τους ωφελεί σε βαθμό που να παρεκτρέπονται σε βαθμό ακρίβειας. Και για να κυριολεκτήσουμε. Αν κάποιος ξέρει ότι τα διάφορα λαχανικά που θα φάει έχουν λ.χ. 100 mEq καλίου τα οποία του είπε ο γιατρός του ότι δεν πρέπει να τα ξεπερνάει καταναλώνοντάς τα κάθε ημέρα, είναι λάθος να τα καταναλώνει με ακρίβεια, διότι το πόσο θα αυξηθεί το κάλιό του δεν εξαρτάται μόνο από ότι τρώει, αλλά και από πόσο κουράστηκε τις ημέρες που δεν κάνει αιμοκάθαρση (πιθανή οξέωση), από τα φάρμακα που παίρνει (υπάρχουν πάρα πολλά φάρμακα που παίρνουν οι αιμοκαθαιρόμενοι, τα οποία δεν επιτρέπουν το κάλιο να μπει στα κύτταρα, οπότε τότε αυτό ανεβαίνει στο αίμα πολύ περισσότερο απ’ ότι αναμένεται.
Το ίδιο συμβαίνει και με το πλεονάζον νερό. Αν κάποιος γνωρίζει ότι μπορεί η καρδιά του να κυκλοφορήσει το νερό που αντιστοιχεί σε προσθήκη 3 κιλών νερού στον οργανισμό του, θεωρεί ότι αν αυξήσει το βάρος του κατά 3 κιλά όλα θα είναι υπό έλεγχο. Αυτό είναι σοβαρό λάθος, διότι εκτός από τα κιλά νερού την καρδιά τη ζορίζει και η αύξηση της αρτηριακής πίεσης, η ύπαρξη κάποιας αρρυθμίας, αλλά και έκτακτες καταστάσεις, λ.χ. ένα στεφανιαίο επεισόδιο ή ένα έμφραγμα, οπότε η καρδιά πλέον έχει άλλες δυνατότητες και φυσικά η πιθανότητα του πνευμονικού οιδήματος είναι μεγάλη. Και βέβαια κάθε φορά που συμβαίνει ένα πνευμονικό οίδημα, γι’ αυτούς που το έχουνε ζήσει καλό είναι να μη το προκαλούν και να μην το ξαναζήσουν διότι μπορεί κάποια φορά να μην προλάβουν να φτάσουν στο νοσοκομείο και να καταλήξουν επειδή απλά οι υπολογισμοί τους ήταν λαθεμένοι.
Υπάρχουν ασθενείς που διαχωρίζουν τους γιατρούς τους σε αυτούς που τους εμπιστεύονται και σε εκείνους που τάχα είναι μικροί και δεν τους έχουν ανάγκη (διότι τα έχουν καλά με τον διευθυντή ή κάποιον μεγάλο στην ιεραρχία). Η ευγένεια και ο σεβασμός (αμοιβαίος μεταξύ γιατρού και ασθενών) είναι προϋπόθεση συνύπαρξης αυτών των δύο και αυτό είναι ωφέλιμη σχέση και για τους δύο. Αν λοιπόν υπάρχει επείγουσα κατάσταση και ο συγκεκριμένος ασθενής, βρίσκει στο νοσοκομείο σε εφημερία του γιατρό που δεν έχει διαμορφώσει την πρέπουσα σχέση, ποιος θα τον σώσει; Η κατάσταση αποτελεί μονόδρομο και δεν πρέπει οι δύο αυτοί να νοιώθουν αντίπαλοι επειδή ο ασθενής έτσι γούσταρε κάποτε και εκφράστηκε απρεπώς σε έναν μικρό στη βαθμίδα γιατρό. Εξ άλλου όσο κι αν δεν τον έχει ανάγκη, όσο κι αν δεν τον παραδέχεται ως γιατρό, ο συγκεκριμένος γνωρίζει πιο πολλά για την κατάσταση και τη νόσο του ασθενή του απ’ ότι ο ασθενής για τη νόσο του (αφού ο ένας είναι γιατρός και ο άλλος ασθενής). Νομίζω αυτά δεν αποτελούν καλές συνθήκες για κανέναν και δεν θα πρέπει να συμβαίνουν αυτά στις μονάδες μας.