Νοσηλευτής νεφρολογίας: Μία άποψη από το άλλο άκρο της βελόνας αιμοκάθαρσης
Μαυροματίδης Κώστας
Δ/ντής Νεφρολογικού Τμήματος Κομοτηνής, 09.02.2015
Η πορεία της νοσηλεύτριας
Ως νοσηλεύτρια νεφρολογίας βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους τρεις ημέρες την εβδομάδα για τέσσερις έως πέντε ώρες κάθε φορά. Τα καθορισμένα επαγγελματικά όρια μεταξύ νοσηλευτή και ασθενή, που μαθαίνει ο νοσηλευτής στη σχολή του ξαφνικά γίνονται αρκετά θολά στη μονάδα αιμοκάθαρσης. Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν το όνομα του συζύγου τους, τα ονόματα των παιδιών τους, τα ονόματα της γάτας τους, τις φιλικές τους οικογένειες και πολλά άλλα. Είσαι πρώτα νοσοκόμα των ασθενών και ο φίλος τους επίσης.
Στις περισσότερες νοσηλεύτριες αρέσει που βλέπουν τους ίδιους ανθρώπους τρεις φορές την εβδομάδα. Αγαπούν μερικούς από αυτούς, αλλά υπάρχουν και άτομα που δεν τους αρέσουν καθόλου. Η νοσηλευτική δουλειά στη μονάδα αιμοκάθαρσης μπορεί να είναι και απογοητευτική. Έτσι αντιμετωπίζονται ασθενείς με επίπεδα φωσφόρου πάνω από 9 mg/dl που κοιτάζουν τη νοσηλεύτρια στα μάτια και είναι σα να λένε: «παίρνω πάντα τα φωσφοροδεσμευτικά μου” και άλλοι με υψηλή αρτηριακή πίεση που λένε: “πήρα τα φάρμακά της πίεσής μου σήμερα το πρωί”, ενώ από τα κουτιά τους φαίνεται ότι δεν παίρνουν σωστά τα φάρμακα αυτά για μήνες. Φαίνεται δηλαδή τελικά ότι ακόμη κι αν γνωρίζει η νοσηλεύτρια νεφρολογίας και όποια καλή πρόθεση κι αν έχει, τελικά είναι στο χέρι των αρρώστων να κάνουν ή να μη κάνουν το σωστό και πρέπον.
Η ενασχόληση με το τέλος της ζωής τους
Οι νοσηλευτές νεφρολογίας, όταν βλέπουν τους ασθενείς τους να πεθαίνουν από καρδιακή ανεπάρκεια εξαιτίας του ότι δεν έλεγχαν το προσλαμβανόμενο νερό μεταξύ των συνεδριών αιμοκάθαρσης για χρόνια, παρά τις προειδοποιήσεις φέρνοντας λ.χ. πάνω από 5 και 6 κιλά κάθε φορά κάνουν κακό στην καρδιά τους, όμως δεν άκουγαν τότε.
Οι νοσηλευτές Νεφρολογίας συνεργάζονται με τους ασθενείς οι οποίοι έχουν πολλές συνυπάρχουσες παθήσεις και οι οποίοι ακόμη κι αν δεν έκαναν αιμοκάθαρση και πάλι δεν θα ζούσαν. Μερικές φορές οι νοσηλευτές αισθάνονται το θάνατο ως μόνιμο σύντροφό τους. Κάθονται πολλές φορές στην καρέκλα δίπλα στον άρρωστό τους που έχει αποφασίσει ότι αυτή ήταν η τελευταία συνεργασία τους, μετά το τέλος της οποίας θα πρέπει να εγκαταλείψει τη μονάδα και να πάει στο σπίτι του. Αποχαιρετώντας τον άρρωστο πολλές φορές με κλάμα στα μάτια δεν είναι κάτι εύκολο.
Η νοσηλεύτρια όταν εργάζεται στη χειρουργική, στη μαιευτική, στη ΜΕΘ, στα επείγοντα, στην παιδιατρική και την ψυχιατρική, δεν είναι μία «ειδικός» σε κάθε ένα τομέα από αυτούς. Ως νοσοκόμα όμως νεφρολογίας έχει το προνόμιο να γίνει ένας/μία “ειδικός”.
Αναπτύξτε τις γνώσεις σας
Τα εξωτερικά ιατρεία της μονάδας χρόνιας αιμοκάθαρσης μπορεί εύκολα να γίνουν ρουτίνα. Αν μία νοσηλεύτρια δεν προσπαθεί συνεχώς να κρατηθεί στο προσκήνιο με νέες γνώσεις ή να παραμείνει ενεργά εμπλεκόμενη στη σχέση της με τον άρρωστο αυτός ή αυτή κινδυνεύει να μείνει απ’ έξω. Η διαρκής μάθηση κρατάει ζωντανή τη νοσηλεύτρια.
Όταν ερωτώνται νοσηλεύτριες γιατί επέλεξαν αυτό το επάγγελμα, πολλές λένε: «Επειδή θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους». Αλλά για να βοηθήσει κανείς πραγματικά τους συνανθρώπους πρέπει να παραμείνει γνώστης με τα τρέχοντα και να απασχολείται. Υπάρχουν τόσα πολλά να μάθουν οι νοσηλευτές νεφρολογίας που είναι συναρπαστικό. Δεν συνειδητοποιούν το φάσμα των γνώσεων που μπορούν να αποκομίσουν σε μονάδες αιμοκάθαρσης, αν βέβαια το θέλουν.
Αυτά ακριβώς είναι τα πράγματα που κρατούν πολλούς νοσηλευτές στη νεφρολογία. Με ένα σωστό διευθυντή, ο οποίος να ενθαρρύνει την επέκταση των επαγγελματικών οριζόντων τους, με συναδέλφους φιλικούς και υποστηρικτικούς και με άλλους νεφρολόγους με ανησυχίες η ομάδα στη μονάδα αιμοκάθαρσης είναι μοναδική για την επαγγελματική πορεία της νοσηλεύτριας νεφρολογίας. Έτσι για τον κάθε νοσηλευτή νεφρολογίας, υπάρχουν πάντοτε εκείνοι οι ασθενείς και οι οικογένειές που μπορεί να γελάσει, να κλάψει και το κυριότερο απ ‘όλα, απλά να ζει μαζί τους.
Από την άλλη πλευρά της βελόνας, αυτό είναι μία ανταμοιβή για το επάγγελμα που κάνει.