Posted on Οκτ 18, 2017 | 0 comments

Νοσηλευτικά λάθη και παραλείψεις-ΙΙ

Μαυροματίδης Κώστας

Δ/ντής Νεφρολογικού Τμήματος Κομοτηνής, 13.07.2016

 

Ζητήθηκε από νοσηλεύτρια να κάνει καλσιτονίνη σε έναν ασθενή με υπερασβεστιαιμία. Δεν βρήκε το σκεύασμα στο φαρμακείο της. Αυτή τότε ζήτησε από άλλο τμήμα το φάρμακο. Κάποια νοσηλεύτρια είπε: Έχουμε Calcium gluconate” θέλεις;

Το θέμα της καταμέτρησης των ούρων ασθενούς στα περισσότερα τμήματα είναι άλυτο. Δεν υπάρχει περίπτωση μία τέτοια εντολή να εφαρμοστεί και να γνωρίζει ο γιατρός στο τέλος του 24ώρου πόσα ούρα είχε ο ασθενής. Είναι αδύνατο επίσης να βρεθεί (ρωτώντας τις νοσηλεύτριες απ’ όλες τις βάρδιες) η αλήθεια. Πως μπορείς να δουλέψεις και να αποδώσεις με τέτοιες συνθήκες; Το πρόβλημα νομίζω ξεκινάει από το ότι η νοσηλεύτρια δεν θέλει να δεχτεί ότι από την πληροφόρηση του γιατρού για την ακριβή ποσότητα βγαίνουν συμπεράσματα σημαντικά για το τι θα πάρει από ορούς, πώς είναι αιμοδυναμικά και ίσως πως δουλεύουν οι νεφροί του (σε ασθενείς με οξεία νεφρική βλάβη)

Θα συνεχίζω να το τονίζω ότι στοιχηματίζω όποτε το θέλει κανείς, ότι σε κάθε 6κλινο θάλαμο νοσηλείας υπάρχει τουλάχιστον ένα three-way ανοιχτό να σας κοιτά κατάματα έτοιμο να ρουφήξει κάθε μικρόβιο (ανθεκτικό ή μη) από το περιβάλλον. Το γιατί συμβαίνει αυτό ας το απαντήσουν οι νοσηλευτές που κατά τα άλλα κάνουν καλά τη δουλειά τους!

Βάλανε σε γιατρό με οξύ έμφραγμα σε ΚΥ ορό και από εκεί έδιναν την αγωγή του (λ.χ. πεθιδίνη). Ο ασθενής συνέχιζε να πονά πάρα το ότι έδιναν πεθιδίνη. Τι έφταιγε; Ο ορός έτρεχε εκτός φλέβας και δεν το αντιλήφθηκαν. Γιατί άραγε θα πρέπει ο γιατρός να εξετάζει αν υπάρχει ροή στον όρο και γιατί δεν το ελέγχει αυτό η νοσηλεύτρια;

Το τι συμβαίνει με τις ινσουλίνες και τα γεύματα είναι ένα άλλο θέμα που δεν θα βρει τη λύση του ποτέ. Δεν μπορεί να λέει ο ασθενής: «αφήστε με να πάω σπίτι μου και εγώ θα το ρυθμίσω το ζάχαρο» και εμείς να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από την παρεχόμενη νοσηλευτική φροντίδα υγείας!

Νοσηλεύεται μία ασθενής με βαριά υπερασβεστιαιμία (Ca2+=18 mg/dl) και χρόνια νεφρική νόσο. Αρχίζει θεραπεία με 6 L NaCI 0,9% μαζί με Lasix, mimpara και καλσιτονίνη (100×2 ΕΦ) και το ασβέστιο κατέβηκε μέχρι και 12 mg/dl. Η ασθενής είναι ελαφρά αφυδατωμένη (ενδοκυττάρια αφυδάτωση), με έναν ήπιο βραδυψυχισμό. Καθημερινά βγάζει πάνω από 5 L ούρα και παίρνει περίπου 6 L ορών. Μία ημέρα διαπιστώθηκαν τα εξής: Οι νοσηλεύτριες έκαναν έναρξη καταμέτρησης των χορηγούμενων ορών το μεσημέρι (στις 14:00), ενώ η καταμέτρηση των ούρων γίνονταν κάθε πρωί. Μπορεί κανείς από σας να μας εξηγήσει την ψυχοπάθεια των ανθρώπων αυτών; Κάνουν τα πάντα για να μας μπερδέψουν!

Δόθηκε προφορικά σε νοσηλεύτρια η οδηγία να γίνουν 25 IU lantus σε μία ασθενή ενός θαλάμου της Παθολογικής κλινικής. Το απόγευμα διαπιστώθηκε ότι αυτή έγινε σε άλλον ασθενή (άλλου θαλάμου, αλλά αντίστοιχου κρεβατιού). Συμπέρασμα: Ποτέ δεν δίνουμε προφορικές οδηγίες, επανελέγχουμε τη σωστή εκτέλεση της οδηγίας και ελέγχουμε πάντοτε αν αυτό που δώσαμε ως οδηγία έγινε από τη νοσηλεύτρια/-τή, διότι σε πολλά επίπεδα μπορεί να γίνει το λάθος!

Δόθηκε γραπτά η οδηγία να γίνονται 2×3 amp lasix ενδοφλέβια σ’ έναν ασθενή. Επειδή δεν βρέθηκε φλέβα στον ασθενή, δεν γίνονταν οι lasix με αποτέλεσμα όταν έγινε αυτό αντιληπτό να έχουν περάσει 2 ημέρες χωρίς την αγωγή. Το ερώτημα που προκύπτει για τις νοσηλεύτριες που παρέλειψαν τις χορηγήσεις είναι: γιατί δεν ενημέρωσαν το γιατρό για το θέμα και γιατί θεώρησαν ότι η μη ύπαρξη φλέβας ισοδυναμεί με μη χορήγηση του φαρμάκου; Τελικά ποιος καθορίζει την αγωγή των ασθενών; Οι νοσηλευτές ή οι γιατροί; Και γιατί δεν αντιλαμβάνονται ορισμένοι ότι κάθε αλλαγή στην αγωγή μπορεί να έχει επιπτώσεις στη ζωή των ασθενών!