Νοσηλευτική φροντίδα ασθενών νοσοκομείων
Μαυροματίδης Κώστας
Δ/ντής Νεφρολογικού Τμήματος Κομοτηνής, 13.04.2009
1. Όταν πρέπει να συλλέξετε ούρα για να δώσετε γενική εξέταση ούρων σε κάποιον ασθενή, φροντίστε ώστε το δείγμα σας να είναι φρέσκο. Δεν πρέπει τα oύρα να τα παίρνετε από τον ασθενή και να τα αφήνετε να περιμένουν πάνω από 30 λεπτά στον πάγκο του τμήματός σας. Όσο καθυστερεί η εξέταση τα ούρα αλλοιώνονται και το αποτέλεσμα που θα σας δοθεί δεν θα ανταποκρίνεται στην πραγματική εικόνα του ασθενούς. Λ.χ. σε καθυστέρηση της εξέτασης των ούρων μπορεί να αιμολυθούν τα ερυθρά αιμοσφαίρια ή να συρρικνωθούν (ανάλογα με την πυκνότητά τους), μπορεί να καταστραφούν κύλινδροι που ενδεχόμενα υπάρχουν μέσα κ.ά. Φροντίστε λοιπόν ώστε αμέσως μετά την λήψη του δείγματος αυτά να πάνε στο εργαστήριο για άμεση εξέταση.
2. Αν κάποιος ασθενής που νοσηλεύετε εμφανίσει ξαφνικά διάρροιες, ενημερώστε το γιατρό του, έστω κι αν αυτές τελείωσαν γρήγορα. Αυτό θα επηρεάσει την απορρόφηση των φαρμάκων που παίρνει από το στόμα και άρα και την αποτελεσματικότητά τους. Μην το παραμελήσετε.
3. Η καλύτερη εκτίμηση του πυρετού γίνεται με την τοποθέτηση του θερμομέτρου στο στόμα ή στο ορθό. Με τον τρόπο αυτό δεν θα αλλοιωθεί το αποτέλεσμα από την κακή τοποθέτηση στη μασχάλη ή από ότι συμβαίνει στο δέρμα του ασθενή (λ.χ. σε αγγειοσύσπαση για οποιοδήποτε λόγο). Βέβαια στην περίπτωση του στόματος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η θερμοκρασία είναι κατά 0,5 oC υψηλότερη απ΄ αυτή της μασχάλης και στην περίπτωση του ορθού περίπου κατά 1 oC υψηλότερη απ’ αυτή της μασχάλης.
4. Αποτελεί συχνό φαινόμενο η έλλειψη ενός φαρμάκου από το φαρμακείο μιας κλινικής να οδηγεί σε μη χορήγηση του φαρμάκου αυτού στον ασθενή (υπάρχει δικαιολογία). Αυτό δεν είναι λογικό να συμβαίνει, διότι στερεί τον ασθενή από κάτι που χρειάζεται (δεν είναι δυνατό η νοσηλεύτρια να γνωρίζει τη σημασία του όσο ο γιατρός), ωστόσο συμβαίνει. Και μάλιστα μπορεί να συνεχιστεί επί ημέρες αυτή η παράλειψη, χωρίς να νοιάζεται κανείς γι’ αυτό. Βέβαια και η ευθύνη των γιατρών είναι τεράστια αν δεν ελέγχουν την εκτέλεση ή μη των οδηγιών τους. Και βέβαια η δικαιολογία «έχω πολλούς ασθενείς να φροντίσω» είναι απίθανο να πείσει οποιονδήποτε και δεν πρέπει να λέγεται.
5. Θα πρέπει να υπάρξει ένας τρόπος επικοινωνίας μεταξύ των νοσηλευτών κάθε τμήματος, έτσι ώστε να γνωρίζει ο προσερχόμενος τι έκανε και που το έκανε ο απερχόμενος, ώστε να μη γίνονται λάθη. Λ.χ θα ενδιέφερε να γνωρίζει ο προσερχόμενος το σημείο στο οποίο έγινε η ινσουλίνη, έτσι ώστε να αλλάξει θέση και να μη γίνεται αυτή πάντοτε στο ίδιο μέρος. Αυτό μπορεί να γίνει με σημείωση στο δέρμα με κάποιο μαρκαδόρο ή με σημείωση στη νοσηλεία του ασθενούς. Είναι λάθος όλοι να θεωρούν ότι έκαναν σωστά τη νοσηλεία, όταν όλοι κάνουν την ένεση στο ίδιο μέρος (από αδιαφορία και βιασύνη περισσότερο) και όχι επειδή δεν μπορούν να πληροφορηθούν τη σωστή θέση.
6. Θα ήταν χρήσιμο η νοσηλεύτρια να βοηθούσε το γιατρό με πληροφορίες του τύπου τι έφαγε ο ασθενής, για τι παραπονέθηκε χθες, αν κοιμήθηκε ή όχι καλά, αν της ανέφερε κάτι εμπιστευτικό που έχει όμως σχέση με τη νόσο και τη νοσηλεία του. Λ.χ. υπάρχουν ασθενείς που είναι αλκοολικοί και ενώ νοσηλεύονται βρίσκουν και πίνουν αλκοόλ. Αυτό το γνωρίζει ο διπλανός του ασθενής, όπως και άλλοι του θαλάμου και μπορεί εύκολα να γνωστοποιηθεί στη νοσηλεύτρια (όχι φυσικά στο γιατρό). Το ίδιο ισχύει για τον ασθενή που δεν πρέπει να τρώει αλάτι και το κάνει ή αυτός που δεν πρέπει να καπνίζει και το κάνει ενώ νοσηλεύεται.
7. Υπάρχουν τμήματα όπου η μεταβολή μιας ιατρικής οδηγίας γίνεται με σβήσιμο της προηγούμενης και εγγραφή της νέας, με αποτέλεσμα με τον τρόπο αυτό: α) να μη γνωρίζουμε πότε έγινε η αλλαγή και β) τι έπαιρνε πριν ο ασθενής. Η σωστή αναγραφή της κάθε οδηγίας διευκολύνει τον γιατρό και βοηθά όλους μας στη σωστή διεκπεραίωση του ασθενούς.
8. Η σίτιση ενός αδύναμου να σιτιστεί ασθενούς αποτελεί φροντίδα της νοσηλεύτριας, έστω κι αν είναι μόνη σε ένα μεγάλο τμήμα με πολλούς ανήμπορους ασθενείς. Αυτό διότι ο ασθενής δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει λύση στο πρόβλημά του και φυσικά δεν μπορεί να διεκδικήσει κάτι από το νοσοκομειακό περιβάλλον, το οποίο συνήθως είναι αφιλόξενο. Αν ληφθεί υπόψη ότι και η προσλαμβανόμενη τροφή είναι μέρος της αγωγής του ασθενούς είναι καλό να παρέχεται στον ασθενή με κάθε τρόπο.