Περί καρδιακής ανεπάρκειας
Μαυροματίδης Κώστας
Δ/ντής Νεφρολογικού Τμήματος Κομοτηνής, 11.12.2016
α-ΜΕΑ πρέπει να παίρνουν όλοι οι ασθενείς με χαμηλό κλάσμα εξώθησης σταδίου Β, C και D (οι α-ΜΕΑ και όχι οι αναστολείς των ΑΤ1 υποδοχέων της AG-II διότι μειώνουν το ρυθμό αποδόμησης της βραδυκινίνης, ουσίας που έχει αγγειοδιασταλτικές και νατριουρητικές δράσεις). Οι α-ΜΕΑ στην καρδιακή ανεπάρκεια αυξάνουν την επιβίωση, βελτιώνουν την καρδιακή λειτουργία και μειώνουν τα κλινικά συμπτώματα και την ανάγκη για νοσηλεία στο νοσοκομείο
Garg & Yusuf 1995
Khalil et al 2001
Munzel & Keaney 2001
Οι β-αναστολείς αυξάνουν την επιβίωση και βελτιώνουν το κλάσμα εξώθησης, την ποιότητα ζωής και επίσης μειώνουν τη θνητότητα, τις νοσηλείες και τους αιφνίδιους θανάτους. Η καρβεδιλόλη και η μακράς δράσης μετοπρολόλη πρέπει να αρχίζουν με την ελάχιστη δόση και προοδευτικά αυτή να αυξάνει μέσα σε 2-4 εβδομάδες
Farrell et al 2002
Η διγοξίνη είναι ο στυλοβάτης της θεραπείας της δυσλειτουργίας της αριστεράς σε συμπωματικούς ασθενείς, παρά την έλλειψη πληροφοριών από κλινικές μελέτες όσο αφορά στην επιβίωση
Rahimtoola 2004
Η αλδοστερόνη δρα τοπικά στο μυοκάρδιο και συμβάλλει στην υπερτροφία και την ίνωση της πάσχουσας καρδιάς. Μικρές δόσεις σπιρονολακτόνης μειώνουν την θνητότητα και τη νοσηρότητα ασθενών με ΝΥΗΑ ΙΙΙ και IV. Η επλερενόνη έδειξε επίσης ότι είναι αποτελεσματική σ’ ένα άλλο πληθυσμό με καρδιακή ανεπάρκεια
Pitt et al 1999
Weber 2001
McMurray et al 2005
Οι ασθενείς με συστολική καρδιακή ανεπάρκεια (δυσλειτουργία) τυπικά έχουν χαμηλό κλάσμα εξώθησης (<40-45%), διατεταμένη αριστερά κοιλία και μειωμένη καρδιακή παροχή (επειδή είναι μειωμένη η συσταλτικότητα του μυοκαρδίου). Αντίθετα η διαστολική καρδιακή ανεπάρκεια έχει φυσιολογικό κλάσμα εξώθησης, φυσιολογική συσταλτικότητα του μυοκαρδίου, όμως η πλήρωση της καρδιάς είναι διαταραγμένη εξαιτίας ποικίλων αιτίων, όπως και η ομοιόσταση του νατρίου και του ύδατος είναι διαταραγμένες
Vasan & Levy 2000
Zile & Brutsaert 2002
Aurigemma & Gaasch 2004
Dahlstrom 2004
Το remodeling (αναδιαμόρφωση) της καρδιάς περιλαμβάνει την υπερτροφία, την απώλεια μυοκυττάρων και την αυξημένη ίνωση, είναι δευτεροπαθές και οφείλεται, τόσο σε νευροορμονική διέγερση, όσο και σε μηχανικούς παράγοντες
Eichhorn & Bristow 1996
Mann 2004
Sutton & Sharpe 2000
Η καρδιακή ανεπάρκεια είναι η νόσος των ηλικιωμένων. Περίπου το 6-10% των ατόμων άνω των 65 ετών έχει καρδιακή ανεπάρκεια
Kannel 1987
Το 80% των νοσηλευόμενων ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια είναι άνω των 65 χρόνων
Haldeman et al, 1999
Οι αιφνίδιοι θάνατοι σε άτομα με καρδιακή ανεπάρκεια είναι 6-9 φορές συχνότεροι έναντι του γενικού πληθυσμού
Stevenson & Stevenson 2001